สิทธิในการอนุรักษ์ ฟื้นฟูจารีตประเพณี ภูมิปัญญาท้องถิ่น ศิลปวัฒนธรรมอันดีของท้องถิ่นและของชาติ COMMUNITY AND INTELLECTUAL RIGHT
http://www.cdd.go.th/web/
https://www.wto.org/english/thewto_e/whatis_e/tif_e/fact2_e.htm
UNDERSTANDING THE WTO: BASICS
Principles of the trading system
The WTO agreements are lengthy and complex because they are legal texts covering a wide range of activities. They deal with: agriculture, textiles and clothing, banking, telecommunications, government purchases, industrial standards and product safety, food sanitation regulations, intellectual property, and much more. But a number of simple, fundamental principles run throughout all of these documents. These principles are the foundation of the multilateral trading system.
A closer look at these principles:
|
 Click the + to open an item. |
1. Most-favoured-nation (MFN): treating other people equally Under the WTO agreements, countries cannot normally discriminate between their trading partners. Grant someone a special favour (such as a lower customs duty rate for one of their products) and you have to do the same for all other WTO members.
This principle is known as most-favoured-nation (MFN) treatment (see box). It is so important that it is the first article of the General Agreement on Tariffs and Trade (GATT), which governs trade in goods. MFN is also a priority in the General Agreement on Trade in Services (GATS) (Article 2) and the Agreement on Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights (TRIPS) (Article 4), although in each agreement the principle is handled slightly differently. Together, those three agreements cover all three main areas of trade handled by the WTO.
Some exceptions are allowed. For example, countries can set up a free trade agreement that applies only to goods traded within the group — discriminating against goods from outside. Or they can give developing countries special access to their markets. Or a country can raise barriers against products that are considered to be traded unfairly from specific countries. And in services, countries are allowed, in limited circumstances, to discriminate. But the agreements only permit these exceptions under strict conditions. In general, MFN means that every time a country lowers a trade barrier or opens up a market, it has to do so for the same goods or services from all its trading partners — whether rich or poor, weak or strong.
2. National treatment: Treating foreigners and locals equally Imported and locally-produced goods should be treated equally — at least after the foreign goods have entered the market. The same should apply to foreign and domestic services, and to foreign and local trademarks, copyrights and patents. This principle of “national treatment” (giving others the same treatment as one’s own nationals) is also found in all the three main WTO agreements (Article 3 of GATT, Article 17 of GATSand Article 3 of TRIPS), although once again the principle is handled slightly differently in each of these.
National treatment only applies once a product, service or item of intellectual property has entered the market. Therefore, charging customs duty on an import is not a violation of national treatment even if locally-produced products are not charged an equivalent tax.
Freer trade: gradually, through negotiation back to top
Lowering trade barriers is one of the most obvious means of encouraging trade. The barriers concerned include customs duties (or tariffs) and measures such as import bans or quotas that restrict quantities selectively. From time to time other issues such as red tape and exchange rate policies have also been discussed.
Since GATT’s creation in 1947-48 there have been eight rounds of trade negotiations. A ninth round, under the Doha Development Agenda, is now underway. At first these focused on lowering tariffs (customs duties) on imported goods. As a result of the negotiations, by the mid-1990s industrial countries’ tariff rates on industrial goods had fallen steadily to less than 4%.
But by the 1980s, the negotiations had expanded to cover non-tariff barriers on goods, and to the new areas such as services and intellectual property.
Opening markets can be beneficial, but it also requires adjustment. The WTO agreements allow countries to introduce changes gradually, through “progressive liberalization”. Developing countries are usually given longer to fulfil their obligations.
Predictability: through binding and transparency back to top
Sometimes, promising not to raise a trade barrier can be as important as lowering one, because the promise gives businesses a clearer view of their future opportunities. With stability and predictability, investment is encouraged, jobs are created and consumers can fully enjoy the benefits of competition — choice and lower prices. The multilateral trading system is an attempt by governments to make the business environment stable and predictable.
In the WTO, when countries agree to open their markets for goods or services, they “bind” their commitments. For goods, these bindings amount to ceilings on customs tariff rates. Sometimes countries tax imports at rates that are lower than the bound rates. Frequently this is the case in developing countries. In developed countries the rates actually charged and the bound rates tend to be the same.
A country can change its bindings, but only after negotiating with its trading partners, which could mean compensating them for loss of trade. One of the achievements of the Uruguay Round of multilateral trade talks was to increase the amount of trade under binding commitments (see table). In agriculture, 100% of products now have bound tariffs. The result of all this: a substantially higher degree of market security for traders and investors.
The system tries to improve predictability and stability in other ways as well. One way is to discourage the use of quotas and other measures used to set limits on quantities of imports — administering quotas can lead to more red-tape and accusations of unfair play. Another is to make countries’ trade rules as clear and public (“transparent”) as possible. Many WTO agreements require governments to disclose their policies and practices publicly within the country or by notifying the WTO. The regular surveillance of national trade policies through the Trade Policy Review Mechanism provides a further means of encouraging transparency both domestically and at the multilateral level.
Promoting fair competition back to top
The WTO is sometimes described as a “free trade” institution, but that is not entirely accurate. The system does allow tariffs and, in limited circumstances, other forms of protection. More accurately, it is a system of rules dedicated to open, fair and undistorted competition.
The rules on non-discrimination — MFN and national treatment — are designed to secure fair conditions of trade. So too are those on dumping (exporting at below cost to gain market share) and subsidies. The issues are complex, and the rules try to establish what is fair or unfair, and how governments can respond, in particular by charging additional import duties calculated to compensate for damage caused by unfair trade.
Many of the other WTO agreements aim to support fair competition: in agriculture, intellectual property, services, for example. The agreement on government procurement (a “plurilateral” agreement because it is signed by only a few WTO members) extends competition rules to purchases by thousands of government entities in many countries. And so on.
Encouraging development and economic reform back to top
The WTO system contributes to development. On the other hand, developing countries need flexibility in the time they take to implement the system’s agreements. And the agreements themselves inherit the earlier provisions of GATT that allow for special assistance and trade concessions for developing countries.
Over three quarters of WTO members are developing countries and countries in transition to market economies. During the seven and a half years of the Uruguay Round, over 60 of these countries implemented trade liberalization programmes autonomously. At the same time, developing countries and transition economies were much more active and influential in the Uruguay Round negotiations than in any previous round, and they are even more so in the current Doha Development Agenda.
At the end of the Uruguay Round, developing countries were prepared to take on most of the obligations that are required of developed countries. But the agreements did give them transition periods to adjust to the more unfamiliar and, perhaps, difficult WTO provisions — particularly so for the poorest, “least-developed” countries. A ministerial decision adopted at the end of the round says better-off countries should accelerate implementing market access commitments on goods exported by the least-developed countries, and it seeks increased technical assistance for them. More recently, developed countries have started to allow duty-free and quota-free imports for almost all products from least-developed countries. On all of this, the WTO and its members are still going through a learning process. The current Doha Development Agenda includes developing countries’ concerns about the difficulties they face in implementing the Uruguay Round agreements.
|  
This sounds like a contradiction. It suggests special treatment, but in the WTO it actually means non-discrimination — treating virtually everyone equally.
This is what happens. Each member treats all the other members equally as “most-favoured” trading partners. If a country improves the benefits that it gives to one trading partner, it has to give the same “best” treatment to all the other WTO members so that they all remain “most-favoured”.
Most-favoured nation (MFN) status did not always mean equal treatment. The first bilateral MFN treaties set up exclusive clubs among a country’s “most-favoured” trading partners. Under GATT and now the WTO, the MFN club is no longer exclusive. The MFN principle ensures that each country treats its over—140 fellow-members equally.
But there are some exceptions ...
| ||||||||||||||
without discrimination — a country should not discriminate between its trading partners (giving them equally “most-favoured-nation” or MFN status); and it should not discriminate between its own and foreign products, services or nationals (giving them “national treatment”);IGC: What is Happening Now
Recent developments in the WIPO Intergovernmental Committee on Intellectual Property and Genetic Resources, Traditional Knowledge and Folklore (IGC)
- The IGC meets again from September 19 to 23, 2016. That will be the 31st session and it will address traditional knowledge.
ชุมชน ชุมชนท้องถิ่น ชุมชนดั้งเดิม
สิทธิในการอนุรักษ์
ฟื้นฟูจารีตประเพณี
ภูมิปัญญาท้องถิ่น
ศิลปวัฒนธรรมอันดีของท้องถิ่นและของชาติ
มีส่วนร่วมในการจัดการ
การบำรุงรักษา
การใช้ประโยชน์
จากทรัพยากระรรมชาติ
สิ่งแวดล้อม
ความหลากหลายทางชีวภาพ อย่างสมดุลยั่งยืน
สิทธิชุมชนที่จะมีส่วนร่วมกับรัฐและชุมชนในการอนุรักษ์ฯ
นอกเหนือ ไม่ผูกพัน และตามดุลยพินิจของหัวหน้าคณะเจรจา
National Treatment
ภายใต้ความตกลงทั่วไปว่าด้วยพิกัดอัตราภาษีศุลกากรและการค้า (The General Agreement on Tariff and Trade:GATT) มีหลักการที่สำคัญและถือเป็นหลักของ GATT นั่นก็คือ หลักการไม่เลือกปฏิบัติ (Non-Discrimination) ซึ่งภายในหลักการไม่เลือกปฏิบัติดังกล่าวข้างต้น ยังสามารถแบ่งได้เป็นอีก 2 หลักที่สำคัญได้แก่ หลักประติบัติเยี่ยงคนชาติ[1] (National Treatment) และหลักปฏิบัติเยี่ยงชาติที่ได้รับความอนุเคราะห์อย่างยิ่ง (Most Favoured Nation) ซึ่งหลักทั้งสองหลักสามารถอธิบายถึงความแตกต่างคร่าวๆ ดังนี้
- หลักประติบัติเยี่ยงคนชาติ (National Treatment) คือ หลักที่เน้นถึงการไม่ปฏิบัติต่อผลิตภัณฑ์นำเข้าจากต่างประเทศให้ด้อยไปกว่าผลิตภัณฑ์ภายในประเทศของตน
- หลักปฏิบัติเยี่ยงชาติที่ได้รับความอนุเคราะห์อย่างยิ่ง (Most Favoured Nation) คือ การที่ต้องปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันต่อผลิตภัณฑ์นำเข้าชนิดเดียวกัน แม้จะมาจากประเทศผู้ผลิตต่างกันก็ตาม
ในคราวนี้ ผู้เขียนจะขอเชิญชวนผู้อ่านได้ร่วมศึกษาไปพร้อมกับผู้เขียนในรายละเอียดของ หลักประติบัติเยี่ยงคนชาติ ว่ามีความหมายอย่างไร สามารถแยกประเภทของการไม่เลือกปฏิบัติภายใต้หลักประติบัติเยี่ยงคนชาติได้หรือไม่ มีกรณีพิพาทที่เกี่ยวโยงกับหลักการดังกล่าวหรือไม่ และกรณีพิพาทเหล่านั้นมีประเด็นสำคัญประการใด
ความหมายของหลักประติบัติเยี่ยงคนชาติ
จากที่ผู้เขียนได้กล่าวอธิบายถึงความหมายของหลักประติบัติเยี่ยงคนชาติอย่างคร่าวๆ ไปข้างต้น ต่อมาเรามาดูถึงความหมายของหลักการดังกล่าวตามที่คณะกรรมการร่วมองค์การการค้าโลก (Joint World Trade Organization Commitee) ได้ให้นิยามไว้คือ “หลักการประติบัติเยี่ยงคนชาติ (เป็นคำศัพท์เฉพาะที่ใช้ในวงการกฎหมายระหว่างประเทศ) หมายถึง 1. การปฏิบัติต่อสินค้านำเข้าเช่นเดียวกับสินค้าที่ผลิตในประเทศ หรือการปฏิบัติต่อคนต่างชาติเช่นเดียวกับคนในชาติของตน ถือเป็นพันธกรณีภายใต้ความตกลงทั่วไปว่าด้วยภาษีศุลกากรและการค้า (GATT) ขององค์การการค้าโลก […]”[2]
กระทรวงเศรษฐกิจการค้าและอุตสาหกรรมของประเทศญี่ปุ่น (Ministry of Economic, Trade and Industry of Japan) ก็ได้อธิบายถึงความหมายของหลักประติบัติเยี่ยงคนชาติไว้ในรายงานของกระทรวงว่า ข้อ III ของ GATT ประสงค์ให้รัฐภาคีสมาชิกของ WTO ทุกรัฐไม่ใช้มาตรการภาษีภายใน ค่าภาระภายใน กฎหมาย ข้อบังคับ หรือข้อกำหนดภายในรัฐใดๆ ที่กระทบถึงสินค้านำเข้าและสินค้าภายในรัฐ ในเชิงที่ให้ประโยชน์แก่ผลิตภัณฑ์ภายในรัฐของตน [3]
ยกตัวอย่างเช่น ผลิตภัณฑ์น้ำยาเคลือบสีรถยนต์ที่ผลิตภายในประเทศฮอนกฮูกตาโต สามารถวางขายได้ในทั้งห้างสรรพสินค้าและร้านสะดวกซื้อทุกแห่งในประเทศฮอนกตาโตฮูกแล้ว ผลิตภัณฑ์น้ำยาเคลือบสีรถยนต์ที่นำเข้าจากประเทศฟอฟันสะอาดจัง ก็ต้องสามารถวางขายได้ทั้งภายในห้างสรรพสินค้าและร้านสะดวกซื้อทุกแห่งในประเทศฮอนกฮูกตาโตเช่นเดียวกัน
บทบัญญัติเกี่ยวกับหลักประติบัติเยี่ยงคนชาติ
ในข้อ III ของ GATT ได้บัญญัติถึงหลักประติบัติเยี่ยงคนคนชาติไว้ทั้งหมด 10 วรรค ซึ่งมีวรรคที่สำคัญอยู่ 3 วรรค คือ วรรค 1 วรรค 2 และวรรค 4[4] ดังนี้
วรรค 1 “บรรดาภาคีคู่สัญญาบรรดาภาษีภายในและ ค่าภาระภายในอื่นๆ และ กฎหมาย ข้อบังคับและ ข้อกำหนดซึ่งมีผลต่อ [affecting] การ ขายภายใน การเสนอขาย การซื้อ การขนส่ง การจำหน่ายและ การใช้ของผลิตภัณฑ์และ ข้อบังคับภายในเกี่ยวกับปริมาณซึ่งต้องมีการผสมซึ่งต้องมีการผสม การแปรรูป หรือการใช้ผลิตภัณฑ์ในจำนวนหรือสัดส่วนที่กำหนด ไม่ควรจะนำมาใช้บังคับกับผลิตภัณฑ์นำเข้าหรือผลิตภัณฑ์ภายในประเทศในลักษณะที่เป็นการให้ความคุ้มครองแก่การผลิตภายในประเทศ”
วรรค 2 “บรรดาผลิตภัณฑ์ของอาณาเขตของภาคีคู่สัญญาใดซึ่งนำเข้ามาในอาณาเขตของภาคีคู่สัญญาอื่นใดจะไม่ถูกเรียกเก็บภาษีภายในหรือค่าภาระภายในไม่ว่าในรูปแบบใด ๆ ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม เกินกว่าที่ใช้บังคับอยู่แก่ผลิตภัณฑ์ภายในประเทศไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม ยิ่งไปกว่านั้นภาคีคู่สัญญาไม่อาจเรียกเก็บภาษีภายในหรือค่าภาระภายในอื่น ๆ จากผลิตภัณฑ์นำเข้าหรือผลิตภัณฑ์ภายในประเทศในลักษณะที่ขัดแย้งกับหลักการที่ระบุไว้ในวรรค 1”
วรรค 4 “บรรดาผลิตภัณฑ์ของอาณาเขตของภาคีคู่สัญญาใดซึ่งนำเข้ามาในอาณาเขตของภาคีคู่สัญญาอื่นใดจะได้รับการปฏิบัติซึ่งไม่ด้อยไปกว่า [no less favourable than] การปฏิบัติที่ได้ให้แก่ผลิตภัณฑ์ที่เหมือนกัน [liked products] ซึ่งมีแหล่งกำเนิดภายในชาติในเรื่องทั้งปวงที่เกี่ยวกับกฎหมาย ข้อบังคับ และข้อกำหนด ซึ่งกระทบต่อการขาย ภายใน การเสนอขาย การซื้อ การขนส่งการจัดจำหน่าย หรือการใช้ บทบัญญัติของวรรคนี้จะไม่ห้ามการใช้บังคับค่าภาระในการขนส่งที่แตกต่างกันซึ่งตั้งอยู่บนพื้นฐานโดยเฉพาะของการดำเนินงานทางเศรษฐกิจของวิธีการขนส่งและมิใช่บนพื้นฐานของสัญชาติของผลิตภัณฑ์”[5]
ประเภทของการไม่เลือกปฏิบัติภายใต้หลักประติบัติเยี่ยงคนชาติ
จากบทบัญญัติข้อ III เพื่อพิจารณาแล้วจะเห็นว่า ในวรรค 1 และวรรค 2 นั้น กล่าวถึงร่วมกันในประเด็นภาษีภายในและค่าภาระภายในต่างๆ ที่จะต้องได้รับการปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกันระหว่างผลิตภัณฑ์นำเข้าและผลิตภัณฑ์ภายในประเทศ แต่ในส่วนของวรรค 4 นั้น ได้มีการเน้นไปถึงเรื่องการบังคับใช้กฎหมายภายในต่างๆ ทุกรูปแบบที่จะต้องไม่ด้อยไปกว่า หรือ จะต้องเท่าเทียมกันระหว่างผลิตภัณฑ์นำเข้าและผลิตภัณฑ์ภายในประเทศนั่นเอง ดังนั้นจึงสามารถแบ่งได้เป็น 2 ประเภทดังนี้
- การประติบัติเยี่ยงคนชาติเกี่ยวกับภาษีภายในและค่าภาระภายใน (International Taxes and other International Charges) : เมื่อมีการขนส่งหรือนำเข้าผลิตภัณฑ์มาในรัฐภาคีสมาชิกใดแล้ว รัฐจะใช้มาตรการที่เป็นการเลือกปฏิบัติที่เกี่ยวกับการเก็บภาษีภายในหรือค่าภาระภายในอื่นใดและในรูปแบบใดเกินไปกว่าที่ใช้บังคับอยู่ต่อผลิตภัณฑ์ภายในรัฐนั้นมิได้
- การประติบัติเยี่ยงคนชาติเกี่ยวกับกฎหมายภายใน (Laws, Regulations and Requirements) : รัฐภาคีทุกรัฐต้องไม่กระทำการเลือกปฏิบัติต่อผลิตภัณฑ์นำเข้าที่เป็นสินค้าชนิดเดียวกันให้อยู่ในฐานะที่ด้อยกว่าหรือเสียเปรียบมากกว่าผลิตภัณฑ์ภายในรัฐนั้น ไม่ว่าจะโดยกฎหมาย ข้อบังคับ หรือข้อกำหนดภายในใดๆ ทั้งสิ้น
กรณีพิพาทที่เกี่ยวโยงกับหลักประติบัติเยี่ยงคนชาติ
กรณีพิพาทส่วนใหญ่นั้น มักจะเป็นการพิพาทในกรณีที่มีการละเมิดหลักดังกล่าว และประเด็นที่มักจะถูกหยิบยกขึ้นมาพิจารณาคือ การตีความคำต่างๆ ที่บัญญัติไว้ในข้อ III ของ GATT เช่นคำว่า “no less favourable than” และ “liked products” ว่าบทบัญญัติ GATT III นี้มีเจตนารมย์ให้คลอบคลุมถึงเพียงไร
- No Less Favourable Than : เช่น กรณีพิพาท EC-USA[6] ซึ่งคณะกรรมการวินิจฉัยของGATT (GATT Panel) ได้พิจารณาว่า No Less Favourable Than นั้นใช้กับกรณีการนำเข้าผลิตภัณฑ์กับผลิตภัณฑ์ภายใน ไม่ใช่กรณีเทียบกับผลิตภัณฑ์นำเข้าด้วยกันเอง
- Liked Product : เช่นกรณี EU-Japan Malt Beverage (1992)[7] ซึ่งได้วินิจฉัยไว้ว่า แม้เครื่องเหล้าShochuของญี่ปุ่นกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อื่นๆ จะมีการกลั่นที่ไม่เหมือนกัน แต่ถือว่าเป็นผลิตภัณฑ์ชนิดเดียวกัน
กล่าวโดยสรุปแล้ว หลักประติบัติเยี่ยงคนชาติภายใต้หลักการไม่เลือกปฏิบัตินั้น มุ่งคุ้มครองผลิตภัณฑ์นำเข้าที่จะไม่ถูกการเลือกปฏิบัติและให้ได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียมกับผลิตภัณฑ์ภายในประเทศนั่นเอง
[1] ข้อมูลเพิ่มเติม: เอกสารประกอบคำบรรยาย น.641 กฎหมายเศรษฐกิจระหว่างประเทศ, หน้า 11-17, รองศาสตราจารย์ ประสิทธิ์ ปิวาวัฒนพานิช
[2] Available at: http://www.wtothailand.or.th/glossary.php?glossary_flag=n
[4] Available at: http://www.wto.org/english/docs_e/legal_e/gatt47_01_e.htm
[5] กรมเศรษฐกิจการพาณิชย์, คำแปลกรรมสารสุดท้ายรวบรวมผลการเจรจาการค้าพหุภาคีรอบอุรุกวัย,กรุงเทพ,2537, available at: http://www.thailandwto.org/Doc/Res/ResRule/NationalTreatment.pdf
[6] ข้อมูลเพิ่มเติม: เอกสารประกอบคำบรรยาย น.641 กฎหมายเศรษฐกิจระหว่างประเทศ, หน้า 13, รองศาสตราจารย์ ประสิทธิ์ ปิวาวัฒนพานิช
